روز دوشنبه هتل رو به مقصد کربلا ترک کردیم. وقت ترک هتل مدیر ایرانی هتل ما رو از زیر قرآن رد کرد و کلی التماس دعا داشت. در این بین چیزی گفت که برام واقعا عجیب و ناراحت کننده بود.او می گفت شما و سری بعد جز آخرین کاروان هایی هستید که فقط برای زیارت به نجف میاد از این به بعد مردم برای تفریح و خرید به عتبات سفر می کنن و اولویت دومشون زیارت هست. با خودم گفتم آخه این جا با این وضع نابسامان و جنگ و اقتصاد خراب و کالاهای درجه چندم چینی که جای تفریح و خرید نیست؟
تو کشور خودمون چیزایی به مراتب بهتر و با کیفیت تر پیدا می شه.البته یکی سری لباس های ویژه عربی و عراقی بودن که در ایران نبود و بسیار هم زیبا بودند که می شد به عنوان تحفه و یادگاری از عراق خرید اما لباس یا کالای قابل توجهی که در ایران موجود نباشه وجود نداشت.حتی خیلی از شکلات های خارجی در ایران و در بازار های عمده شکلات پیدا می شد. چنین مشکل و اشتباه رو هم در مکه و مدینه دیدم که مردم به جای زیارت و استفاده از وقت به بازار ها سرازیر بودن و حتی از خرید بنجل هایی که در بعضی فروشگاه ها وجود داشت نمی گذشتن . یعنی طوری برخورد می کردن که گویی در کشور ما قحطی کالا و لباس وجود داره در حالی که چیزای خیلی بهتری رو در بازر های خودمون می شد تهیه کرد و مانع خروج پول از کشور شد.