از آن خوشم که شدم نوکر سرای حسین منم غلام کسی که بود گدای حسین دو چشم داده خداوند تا که گریه کنم یکی برای حسن آن یکی برای حسین یقین که آتش دوزخ حرام گردیده به جسم آنکه بود یار آشنای حسین برای بخشش کوه گناه یک راه است بریز قطره ی اشکی تو در عزای حسین کبوتر دل عشاق هر شب جمعه نشسته است روی گنبد طلای حسین خدا کند که شبی زائر حرم گردیم و جان دهیم همان شب به کربلای حسین به گوش جان تو اگر بشنوی هنوز آید ز زیر نیزه و تیغ و سنان صدای حسین ************** چه کربلا، عزیزان خدا نصیب کند خدا نصیب به عرش و هم، گدا بکند رفتم به کربلا به سر قبر هر شهید دیدم که تربت شهدا مشک و عنبر است هر یک شهید مرقدشان چارگوشه داشت شش گوشة مزار، در آن هفت کشور است پرسیدم از یکی سببش را به گریه گفت پایین پای قبر حسین، قبر اکبر است پایین پای قبر علی‌اکبر جوان هفتاد و یک شهید چو خورشید خاور است در سمت راست، قبر یکی پیر جلوه‌ کرد زان گوشة رواق که نزدیکی در است پرسیدم از خادمان که این مزار کیست؟ گفتا حبیب، نور دو چشم مظاهر است