کم پیش می‌‌آید هم روی خشکی رکورددار باشی، هم روی آب. نازنین ملایی در 25 سالگی توانست این دو را باهم جمع بزند و آنقدر در پیست دوومیدانی دوید تا به خط پایان در قایقرانی رسید.
دختر جوان اهل انزلی که در سه سال گذشته چندین مدال برون‌مرزی کسب کرده و شهریورماه سال 95 مدال طلای تک‌نفره بانوان در مسابقات قهرمانی آسیا که در چین برگزار می‌شد را به دست آورد.
مدالی که از چند جهت بسیار برای قایقرانی و ورزش کشور بااهمیت است. چراکه برای اولین بار در تاریخ قایقرانی کشورمان (در بخش تک نفره بانوان) در چنین سطحی کسب‌شده و هم تنها مدال طلای تیم ایران در دو گروه بانوان و آقایان در این مسابقات بود. ملایی که از قایقرانی متنفر بود، بر اثر یک رقابت یا به قول خودش کل‌کل کودکانه مصمم شد قایقرانی را ادامه دهد و حالا با عشقی که به این رشته دارد امیدوارانه به سکوی المپیک نگاه می‌‌کند.
نازنین ملایی در گفتارش و بیان کلماتش هم استحکام و قدرتی را دارد که ورزش به او داده است. ورزش همیشه بخشی از زندگی او بوده است. تا 15 ، 16 سالگی دو و می‌دانی، بسکتبال را به‌صورت تخصصی دنبال می‌کرده اما پروژه استعدادیابی نیکلا، مربی فرانسوی آن زمان قایقرانی، در سال 86 پای نازنین را از خشکی به آب، باز کرد. چیزی که همیشه از آن وحشت داشت. «در مرحله اول چون قد بلندی داشتم برای تست آمادگی جسمانی انتخاب شدم. به خاطر تمرینات دو و می‌دانی همیشه از آمادگی جسمانی خوبی برخوردار بودم و در آن تست هم پذیرفته شدم. از طرفی شنا هم بلد بودم و برای همین به دوره‌های آموزشی قایقرانی دعوت شدم.»
دوران نوجوانی متفاوت
نازنین در کمتر از یک سال به عضویت تیم ملی درآمد و روند زندگی‌اش متفاوت از سایر دوستانش سپری شد. «دوری از خانواده و حضور طولانی در اردوها سال‌های نوجوانی سخت بود. آن خوش‌گذرانی‌ها و تفریحات معمول را نداشتم. اما حسنش این بود که دوری از آن محیط‌های نوجوانانه باعث شد از جواشی که معمولا افراد در این سن و سال‌ها درگیرش می‌شوند دور بمانم.»
بااین‌حال درس و تحصیل را رها نکرد و الان دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی است و کارشناسی‌اش را هم در همین رشته گرفته. و در کنار روزی 6، 7 ساعت تمرین به تفریحات دیگرش که آن‌ها هم غالبا پایه ورزشی دارند می‌رسد.
شیرین‌ترین لحظه زندگی
بازی‌های آسیایی گوانجو سخت‌ترین شکستی بود که نازنین تجربه کرد و این شکست آنقدر ناامیدکننده بود که تا چند ماه دست به پارو نبرد. «همه بچه‌های تیم تا آن زمان حداقل یک برنز را گرفته بودند اما من همان را هم نداشتم.» مادر اما مثل همیشه او را تشویق کرد گفت «خدا جای حق نشسته» حرف مادر خیلی زود به او ثابت شد.
«لحظه‌ای که اولین مدال را گرفتم ، سال 2013 در ارنج 4 نفره سبک‌وزن، بهترین و شیرین‌ترین لحظه زندگی‌ام بود و زندگی را آن مدال برای من به قبل و بعد خودش تقسیم کرد. مدال آسانی هم نبود و پیش و پس از ما کسی آن را نگرفته است. و بعد از آن هرسال سه الی چهار مدال کسب کردم.»
آخرین و بهترین نتیجه نازنین در مسابقات آسیایی هم باز با یک ناامیدی شروع شد. او که پارسال نقره کسب کرده بود دوست نداشت مجددا مدال کمرنگی بیاورد. تا روز آخر تمرینات هم از خودش مطمئن نبود. آنقدر که ممکن بود از اعزام شدن انصراف دهد. روز آخر اما همه رکوردها آنقدر عالی و دست‌نیافتنی بود که نازنین راهی چین شد و با تنها طلای ایران برگشت.
رقبای ما خودمان نیستیم
«ما در رده‌های بالاتر می‌دانیم که یک تیم هستیم و رقبای ما خودمان نیستیم. رقبای ما آن‌هایی هستند که در کشورهای دیگر با بیشترین امکانات در حال تمرین هستند. در کشورهایی که هر یک کلوپ قایقرانی‌شان به‌اندازه کل کمپ تیم ملی بازیکن و قایق و پارو و مربی و امکانات دارد».
با همه کمبودهایی که شاید به لحاظ امکانات وجود داشته باشد اما نازنین معتقد است که اگر کسی بخواهد چیزی را به دست بیاورد غیرممکنی برایش وجود ندارد. و این قانونی است که او بارها در زندگی‌اش تجربه کرده است. حالا هم با تکیه به همین قانون خود را امیدوارانه روی سکوی المپیک می‌بیند.
