در خانه ماندن بچه‌ها، گاهی والدین را وسوسه می‌کند آن‌ها را به دست پرستارانی بسپارند که اتفاقا به‌طور منطقی، خودشان هم می‌دانند برای بچه مضر است، منتها ترجیح می‌دهند به روی خودشان هم نیاورند و حتی با خودشان هم در این‌باره صحبت نکنند.
کدام پدر و مادری را سراغ دارید که پرستاری را استخدام کنند، بعد ببینند پرستار بچه را درحد مرگ ترسانده و او را همچنان نگه دارند؟ اما هستند پدر و مادرهایی که خبر ندارند فرزندشان در نبود آن‌ها مشغول تماشای فیلم‌هایی است که برای یک عمر کابوس زندگی‌اش خواهند شد.
کدام پدر و مادری را سراغ دارید که پرستاری را استخدام کنند، بعد متوجه شوند که پرستار رابطه نامناسبی با فرزندشان برقرار کرده، حرف‌های ناجور به او می‌زند، پیشنهادهای آن‌چنانی به او می‌دهد و باز، آن پرستار را نگه دارند؟
اما زیادند پدر و مادرهایی که با خرید یک رایانه، گوشی همراه هوشمند یا تبلت، فرزندشان را در دنیایی از ارتباطات با غریبه‌ها تنها می‌گذارند و حتی نمی‌دانند فرزندشان چه چیزها که نمی‌شنود و چه وعده‌ها که نمی‌گیرد و چه چیزها که نمی‌بیند.
بله، پرستاران خطرناکی که گاهی به آن‌ها توجه نمی‌کنیم، همین جا جلوی چشم خودمان هستند. در همان محیط امن خانه، کنار گوش والدین، بلاهایی بر سر کودکان می‌آورند که والدین دوست ندارند حتی بدان فکر کنند. اما فقط و فقط چون این اتفاق‌ها به‌صورت خاموش می‌افتد، والدین دیگر خودشان را به دردسر نمی‌اندازند و خودشان را با این تصور که همه‌چیز دارد خوب پیش می‌رود، بیخود و بی‌جهت دلداری می‌دهند. متاسفانه در اغلب موارد، زمانی می‌فهمند چه اتفاقی افتاده، که بهای سنگینی می‌پردازند و فرزندشان آسیب جبران‌ناپذیر یا خیلی شدیدی می‌بیند.
تلویزیون و دستگاه‌های پخش
تلویزیون، شاید دم‌دست‌ترین وسیله وقت‌گذرانی در هر خانه‌ای باشد. همیشه می‌تواند بچه‌ها را یک‌جا بنشاند، از برنامه‌های خود تلویزیون گرفته تا برنامه‌های شبکه‌های ماهواره‌ای و انواع فیلم و کارتون‌هایی که به‌صورت سی.دی و دی.وی.دی تهیه می‌شوند. همه و همه ساعت‌ها بچه‌ها را یک‌جا میخکوب نگه می‌دارند. خب، البته در این فاصله والدین می‌توانند به کارهایشان برسند،یا کودک را در خانه تنها بگذارند و بروند، اما کودک می‌تواند از برنامه‌های نامناسب، حسابی آسیب ببیند.
چه کنیم؟
همیشه بدانید فرزندتان چه‌چیزی را تماشا می‌کند. هشیارانه و آگاهانه و از دید والدگری به آن برنامه نگاه کنید. فیلمی که قبلا ندیده‌اید را نگذارید خودش به‌تنهایی تماشا کند. قدری اطلاعات خود در این‌باره را بالا ببرید، در وب‌سایت‌ها و مجله‌ها در مورد برنامه‌های مختلف بخوانید و خلاصه بدانید که هر چیزی، چه تاثیری بر فرزندتان دارد، بعد اجازه بدهید که آن‌را تماشا کند. قوانین مشخص و روشنی در این‌باره در خانه وضع کنید و همیشه بدان پایبند باشید، نه این‌که وقتی گرفتار شدید، خودتان قانون را بشکنید.
هله‌هوله‌ها
شاید خوردن به نظرتان بی‌خطر بیاید، اما اضافه‌وزن حتما در بزرگسالی دردسر خواهد بود. مشکلاتی که چربی، قند و نمک فراوان هله‌هوله‌ها برای بدن ایجاد می‌کنند را هم بدان بیافزایید. دندان‌های خراب و مشکلات گوارشی هم بخشی از این مشکل هستند. این‌که فرزندتان یاد بگیرد هربار حوصله‌اش سر می‌رود، با خوردن خودش را آرام کند، عادت پرخوری را در او ریشه‌دار می‌کند و در بزرگسالی هم هروقت بیکار شد، اوقات بیکاری‌اش را به خوردن خواهد گذراند.
چه باید کرد؟
از خوردنی به‌عنوان صداخفه‌کن بچه استفاده نکنید. ببینید مسئله چیست و آن‌را حل کنید. او دیگر نوزاد نیست که تا گریه کرد شیشه‌شیر دستش بدهید. نگذارید وزن فرزندتان ازحد طبیعی بالاتر برود. خوراکی‌های سالم را جایگزین هله‌هوله‌های ناسالم کنید و به فرزندتان از همین الان یاد بدهید عادت‌های تغذیه‌ای مناسبی داشته باشد.
بازی‌های رایانه‌ای
تب بازی‌های رایانه‌ای، دخترو پسر و کوچک و بزرگ نمی‌شناسد. انواع و اقسام ابزارهای فناوری به علاوه کنسول‌های بازی، این روزها حسابی در خانه‌ها جا باز‌کرده‌اند و همه مشغول بازی هستند. خب، بازی رایانه‌ای خیلی سرگرم‌کننده است، اما در‌عین‌حال، خیلی کودک را درگیر محتوای خودش می‌کند. برای همین‌هم مهم است بدانید محتوای بازی چیست. بازی‌هایی که محور آن‌ها خشونت است، قطعا آسیب‌رسان هستند. همچنین بازی‌هایی که استرس و ترس زیادی دارند، موجودات ترسناک و بدترکیبی را به‌تصویر می‌کشند و دائم احساس این‌که جانتان در خطر است را القا می‌کنند، تاثیر منفی عمیقی بر روان کودک خواهند داشت.
چه باید کرد؟
برای بازی‌های رایانه‌ای باید دو قانون در خانه داشته باشید: یکی قانون زمانی است. یعنی فرزندتان در هر روز تعداد ساعت مشخصی اجازه بازی دارد و بیشتر از آن نمی‌تواند بازی کند. قانون باید سفت‌و‌سخت باشد و ضمانت‌اجرایی داشته باشد. اگر به‌قانون عمل نکند باید پیامد داشته باشد تا بداند که باید به آن قانون احترام بگذارد و آن‌را انجام دهد.
دوم، قانون نوع بازی است. بازی‌های خشن، ترسناک و پر از مرگ را ممنوع کنید. بازی‌های متنوع زیادی در بازار هست. سراغ آن‌هایی بروید که هیجان‌انگیز، مثبت، جذاب و در عین‌حال تقویت‌کننده تفکر هستند. نباید در این قانون تسلیم اصرار شوید. قانون را واضح و قاطع اجرا کنید.
گوشی هوشمند
این روزها گوشی هوشمند، ابزار همگانی شده و در اغلب خانه‌ها پیدا می‌شود. خیلی از افراد متاسفانه برای فرزندان کوچک خود هم گوشی همراه هوشمند تهیه می‌کنند. این گوشی‌ها، امکان اتصال به اینترنت و برقرای ارتباط با دیگران را هم برای فرزندتان ایجاد می‌کنند. اگر می‌بینید مدت‌ها با گوشی خود سرگرم است، به‌خیال این‌که بازی می‌کند، او را رها نکنید، شاید در حال اس.ام.اس‌بازی یا چت با غریبه‌ای است که اگر می‌دانستید، هرگز چنین اجازه‌ای به او نمی‌دادید.
چه باید کرد؟
قرار نیست بدبین و بدگمان باشید، اما هیچ‌کس دوست ندارد به دردسر بیافتد، همین باعث می‌شود که گاهی زیادی خوشبین بشویم. خطر جدی است، غفلت شما می‌تواند بعدا پشیمانی زیادی به‌بار بیاورد. نگذارید فرزندتان به‌مدت طولانی از گوشی همراه استفاده کند. دائم او را تحت نظر داشته باشید. شما باید اجازه داشته باشید گوشی او را چک کنید. برنامه‌های گوشی را به‌خوبی بیاموزید و بدانید با هرکدام چه‌طور باید کار کرد. برنامه‌هایی نصب کنید که به شما به عنوان پدر و مادر، اجازه دسترسی به اطلاعات گوشی فرزندتان را بدهد. حتی می‌توانید دسترسی او به موارد ممنوعه را ببندید. زرنگ و هشیار در این مورد عمل کنید.
عالی
عالیییییییی