دختر یا پسر؛ مساله این است!

نی نی سایت: فائزه دشتی، کارشناس ارشد روانشناسی/ وقتی از پدرها و مادرها پرسیده می شود دوست دارید فرزندتان دختر باشد یا پسر؟ می گویند فرقی نمی کند یا هرچه خدا بخواهد، اما حقیقت این است که بسیاری از آنها دوست دارند جنسیت بچه را خودشان تعیین کنند و از قضا اغلب هم ترجیح می دهند که فرزندشان پسر باشد.
این موضوع گاهی آنقدر برای والدین مهم می شود که زندگی مشترک شان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. اما چرا پسردار شدن برای برخی والدین این قدر اهمیت دارد؟ نخستین موضوع مرتبط با این مساله تبعیض جنسیتی است که از گذشته و در جامعه مردسالار وجود داشته و باعث شده است که هنوز هم بعضی همسران به داشتن فرزند پسر راغب‌تر باشند. این عقیده در بسیاری موارد ریشه در سنت‌های کهن و عادات قدیمی خانواده‌ها دارد که ناخودآگاه بر ذهنیت ما نسبت به دختران اثرگذار است. اینکه فرزند پسر نان آور است و دختر نان خور؛ ولی این طرز فکر در گذشته  بوده و در جامعه امروزی این تفکرات جایی ندارند.

بعضی هم بهانه های مختلفی می آورند مانند اینکه دختر داشتن مسوولیت سنگینی است و مراقبت و تربیت از دختر سخت تر از پسر است و تمایل دارند فرزندشان پسر باشد. در این مورد هم باید بگوییم در جامعه امروز جنسیت ملاک تربیت نیست بلکه والدین با آموزش های مربوط و سبک فرزند پروری مناسب می توانند فرزند موفقی را تربیت کنند.
متاسفانه این طرز فکر و ترجیح و برتری فرزند پسر به دختر، نه تنها در پدران بلکه در برخی از مادران هم دیده می شود. باید به این دسته از زنان گفت که وقتی شما از جنسیت خودتان ناراضی هستید این شکاف فکری را ایجاد می کنید که همسرتان هم خودش را برتر بداند و با تمایل بیشتری از خواسته های خودش در مقابل خواسته های شما دفاع کند.
جای تاسف دارد که بعضی مادران باردار اذعان می کنند که وقتی متوجه شدم فرزندم دختر است دیگر دوران بارداری ام و چگونگی آن برایم مهم نبود. شما باید با خوشحالی و استقبال از این موضوع باعث شوید اطرافیان تان هم احساس خوبی نسبت به فرزندتان فارغ از جنسیت آن داشته باشند. در تعیین جنسیت فرزند این مرد است که نقش مهمی را ایفا می کند حال اینکه متاسفانه هنوز هم دیده می شود که خانم ها خودشان را سرزنش می کنند یا خود را مقصر می دانند که نتوانسته اند فرزند پسری به دنیا بیاورند.

گاهی دخترهای خانواده‏ ای از پسرهای همان خانواده نسبت به پدر و مادر مهربان‏ تر بوده‏ اند و دردسر و نگرانی برای والدین درست نکرده ‏اند و حتی به هنگام کهولت و پیری به پدر و مادر خود از نظر درمان و آرامش و رفاه اهمیت بیشتری داده اند و مفیدتر واقع شده اند.
به خانواده ها توصیه می شود به جای اینکه به تفاوت جنسیتی اهمیت بدهند به تفاوت فردی کودکان توجه کنند و بین دختر و پسر تفاوت قائل نشوند. این موضوع مخصوصا در مورد کسانی که دو یا چند فرزند دارند، اهمیت پیدا می کند. درست است که داشتن هم پسر و هم دختر در خانواده می تواند خوب باشد و داشتن فرزند از هر دو جنس حس خوبی است ولی این‌به آن معنا نیست که داشتن تنها چند دختر‌یا چند پسر دلیل ناکامی ما باشد.