از این به بعد قصد داریم شما را با برخی از شغل‌های خاص و راه‌های رسیدن به آنها آشنا کنیم. شغل یا حرفه‌هایی که ممکن است کودک شما در آن استعداد داشته باشد و بخواهید او را در مسیر درست آن هدایت کنید و پرورش دهید.
نی‌نی سایت: لابد شنیده‌اید که اغلب کودکان در جواب اینکه دوست دارند در آینده چه کاره شوند، چه جواب‌هایی می‌دهند؟ فرزانه حیدری در پاسخ به این سوال می‌گوید: البته طبیعی است که همه بچه‌ها در سنین پایین رویای چند شغل محدود را داشته باشند مانند معلم، دکتر، مهندس یا نهایتا خلبان! چون بچه‌ها همین حرفه‌ها را می‌شناسند. بلندترین ارتفاعی که یک کودک پنج ساله تا به حال دیده هواپیمایی است که در آسمان پرواز می‌کند اما اگر به همین کودک عکسی از فضا نشان بدهید حتما رویای جدید او این می‌شود که فضانورد شود!
فرزانه حیدری 37 ساله و ستاره‌شناس است. وقتی از او می‌پرسیم که رویای کودکی خودش در مورد شغل آینده چه بوده است می‌گوید: قطعا معلم... البته یک جورهایی به این رویا رسیدم! هر چند که هیچ وقت فکر نمی‌کردم نجوم تدریس کنم.
حیدری در مورد اینکه چطور می‌توان ستاره‌شناس شد، می‌گوید: تجربه شخصی من این است که وقتی کارشناسی خود را در رشته فیزیک می‌خواندم به فیزیک فضا و نجوم علاقه‌مند شده است. در اردوی خورشیدگرفتگی که از طرف دانشگاه و با حضور اساتید برگزار می‌شدف شرکت کردم و این علاقه را در من تقویت شد. بعد از آن مطالعات آزاد داشتم و بعد به ادامه تحصیل در فیزیک فضا پرداختم.
فرزانه حیدری در مورد فعالیت‌های خود در نجوم می‌گوید: در پژوهشگاه خوارزمی و کانون شهید فهمیده در کرج همکاری داشته‌ام و هم اکنون نیز برای تعدادی از مدارس شاهد و نمونه دولتی در منطقه یک کرج دوره‌های ستاره‌شناسی برگزار می‌کنم.
او در مورد اینکه نگرش بچه‌ها به علم نجوم و علاقه آنها چگونه است، توضیح می‌دهد: من با بچه‌های زیادی در سطح مهدکودک و پیش‌دبستانی کار کرده‌ام و بیشتر آنها بعد از شناخت فضا، ستاره‌ها و عجایت سیاره‌های مختلف عاشق این می‌شوند که به فضا سفر کنند. یک پسر کوچکی در یکی از کلاس‌هایم بود که پا را یک قدم فراتر گذاشته بود و دلش می‌خواست فضاپیمایی بسازد که بتواند با آن تا سیاره اورانوس برود. او به من قول داد که وقتی بزرگ شد آن را بسازد و به اورانوس سفر کند و از آنجا برای من الماس هدیه بیاورد. آخر می‌دانید، در این سیاره به جای بارش برف و باران بارش‌های الماس اتفاق می‌افتد!
فرزانه حیدری در مورد اینکه والدین چگونه می‌توانند استعداد ستاره‌شناسی را در کودکان خود کشف کنند و پرورش دهند، می‌گوید: بچه‌های ما در شهرها، مخصوصا شهرهای بزرگ با ساختمان‌های بلند آسمان را نمی‌بینند. انها با آسمان و ستارگان پیوندی ندارند در حالی که مثلا خود من خاطرات زیادی از شب‌های تابستان و بازی با ستاره‌ها دارم. ما در تراس خانه می‌خوابیدیم و من ساعت‌ها مشغول شمردن ستاره‌ها و ساختن شکل‌های مختلف با آنها می‌شدم در حالی که بچه‌های آپارتمانی امروز از این نعمت محروم‌اند. به نظرم بهترین کاری که والدین می‌توانند انجام دهند این است که به بچه‌ها شب‌های کویر را نشان دهند و آنها را با آسمان آشنا کنند. هیچ چیز مانند شناخت آسمان نمی‌تواند به بچه‌ها وسعت دید بدهد. وقتی کودکان آسمان و عظمت آن را بهتر می‌شناسند، همه چیز، آدم‌ها، شهر، کشور و حتی تمام دنیا در برابر وسعت آسمان هیچ است. آن وقت خدا را بهتر درک میکنند، از انجام بعضی کارها خجالت می‌کشند و جنگ و دشمنی خنده‌دار به نظر می‌رسد.
حیدری در مورد اینکه چطور می‌توان ستاره‌شناس شد، می‌گوید: تجربه شخصی من این است که وقتی کارشناسی خود را در رشته فیزیک می‌خواندم به فیزیک فضا و نجوم علاقه‌مند شده است. در اردوی خورشیدگرفتگی که از طرف دانشگاه و با حضور اساتید برگزار می‌شدف شرکت کردم و این علاقه را در من تقویت شد. بعد از آن مطالعات آزاد داشتم و بعد به ادامه تحصیل در فیزیک فضا پرداختم.
فرزانه حیدری در مورد فعالیت‌های خود در نجوم می‌گوید: در پژوهشگاه خوارزمی و کانون شهید فهمیده در کرج همکاری داشته‌ام و هم اکنون نیز برای تعدادی از مدارس شاهد و نمونه دولتی در منطقه یک کرج دوره‌های ستاره‌شناسی برگزار می‌کنم.
او در مورد اینکه نگرش بچه‌ها به علم نجوم و علاقه آنها چگونه است، توضیح می‌دهد: من با بچه‌های زیادی در سطح مهدکودک و پیش‌دبستانی کار کرده‌ام و بیشتر آنها بعد از شناخت فضا، ستاره‌ها و عجایت سیاره‌های مختلف عاشق این می‌شوند که به فضا سفر کنند. یک پسر کوچکی در یکی از کلاس‌هایم بود که پا را یک قدم فراتر گذاشته بود و دلش می‌خواست فضاپیمایی بسازد که بتواند با آن تا سیاره اورانوس برود. او به من قول داد که وقتی بزرگ شد آن را بسازد و به اورانوس سفر کند و از آنجا برای من الماس هدیه بیاورد. آخر می‌دانید، در این سیاره به جای بارش برف و باران بارش‌های الماس اتفاق می‌افتد!
فرزانه حیدری در مورد اینکه والدین چگونه می‌توانند استعداد ستاره‌شناسی را در کودکان خود کشف کنند و پرورش دهند، می‌گوید: بچه‌های ما در شهرها، مخصوصا شهرهای بزرگ با ساختمان‌های بلند آسمان را نمی‌بینند. انها با آسمان و ستارگان پیوندی ندارند در حالی که مثلا خود من خاطرات زیادی از شب‌های تابستان و بازی با ستاره‌ها دارم. ما در تراس خانه می‌خوابیدیم و من ساعت‌ها مشغول شمردن ستاره‌ها و ساختن شکل‌های مختلف با آنها می‌شدم در حالی که بچه‌های آپارتمانی امروز از این نعمت محروم‌اند. به نظرم بهترین کاری که والدین می‌توانند انجام دهند این است که به بچه‌ها شب‌های کویر را نشان دهند و آنها را با آسمان آشنا کنند. هیچ چیز مانند شناخت آسمان نمی‌تواند به بچه‌ها وسعت دید بدهد. وقتی کودکان آسمان و عظمت آن را بهتر می‌شناسند، همه چیز، آدم‌ها، شهر، کشور و حتی تمام دنیا در برابر وسعت آسمان هیچ است. آن وقت خدا را بهتر درک میکنند، از انجام بعضی کارها خجالت می‌کشند و جنگ و دشمنی خنده‌دار به نظر می‌رسد.
نظرات شما
جدیدترین پرامتیازترین